De bouw van de nieuwe toiletten op school verloopt voorspoedig en is nu bijna klaar! Vanochtend werd ik al vroeg gewekt door het pingetje van mijn telefoon, een nieuw bericht. Vlug kijken, jawel hoor
weer nieuwe email van mijn mannetje Nyoman van Green Lions die als opzichter van het bouwproject op de Kedawatan school fungeert. Gisteren heeft hij me laten weten het extra geld wat ik vanuit NL
gestort heb te hebben ontvangen. Nu zal hij vandaag de bouwvakkers gaan betalen. Iedere dag houdt hij me zeer nauwkeurig op de hoogte van de vorderingen. Hij heeft ook weer wat nieuwe foto's
bijgevoegd. Wow, ik ben meteen klaar wakker..... Het ziet er al prachtig uit. De foto's ga ik zeker met jullie delen. Terwijl ik me nog lekker een keertje in m'n dekbed rol maak ik in mijn hoofd de
balans op. Ik wordt helemaal blij van binnen als ik bedenk wat ik toch veel heb kunnen doen met een, voor Nederlandse begrippen, beperkt budget. De nieuwe vuilnisbakken die zo ontzettend belangrijk
zijn om de omgeving van klas en schoolplein wat opgeruimd en schoon te kunnen houden. Alle handwasplaatsen inmiddels voorzien van zeepdispencers. Zooooo hard nodig om de hygiene te verbeteren en de
overdracht van ziektes en hoofdluis te beperken. De schoolspullen en de lesmaterialen maar zeker ook de grote schatkist met het buitenspeelgoed. En dan vooral die blije snoetjes toen die kist
openging. Een aanblik die ik niet snel meer zal vergeten. Het beeld van die springende, ballende en blije kindertjes...... Mmmm proeft als een hapje heerlijk roomijs. Maar de kers op de taart zijn
toch echt wel de prachtige nieuwe toiletten, wat jammer toch dat ik de reacties daarover niet meer zelf kan zien.... Ik wil iedereen die een bijdrage heeft geleverd bij het inzamelen van het geld nog
een keertje heel hartelijk bedanken. Zonder jullie hulp was het zeker niet gelukt! Terima Kashi...... Het slagen van dit project geeft mij veel inspiratie om verder te willen gaan. Dus nabestellingen
voor glaswerk en etagères zijn meer dan welkom, neem gerust even contact met me op. Ook sta ik open voor andere suggesties om geld in te zamelen. Ik heb tijdens mijn verblijf een aantal ideeën
opgedaan voor projecten die ook om verbetering vragen. Ik sta te trappelen om me daarvoor in te willen zetten maar ben nog zoekende naar middelen om die te kunnen financieren. Alle hulp daarbij is
uiteraard zeer welkom.
Zojuist na 5 weken mijn koffers weer in gepakt. Helemaal vol gestopt met fijne herinneringen aan Bali en aan zijn vriendelijke bewoners. En dan vooral aan de kinderen van de Kedawatan school in Ubud
die hopelijk blij verrast zullen zijn met hun nieuwe en schone toiletten waar ze vandaag met bouwen gaan beginnen! Maar zeker ook aan mijn lieve nieuwe Balinese familie waar ik me zo welkom heb
gevoeld en een fijne tijd heb doorgebracht. En aan alle bijzondere vrijwilligers van over de hele wereld die ik tijdens mijn project heb leren kennen. De behulpzame mensen van Green Lions die altijd
klaar stonden voor hand en spandiensten, transport, vertalen of gewoon voor een praatje of een geintje. Aan café Vespa met z'n shotjes of wheatgrass en zeker ook aan Kopi Desa waar we zoveel avondjes
met plezier hebben doorgebracht luisterend naar Leo en zijn gitaarmuziek. Maar..... Bovenal aan The best Honeymoon ever <3 Waarin we brutale apen van ons af hebben moeten slaan. Samen de zon zagen
opkomen over zee bij Lovina. In een sprookjesachtige sfeer hele scholen dolfijnen aan ons voorbij zagen zwemmen. Waar we gedanst hebben in de Sekumpul onder de waterval en gefietst hebben op Gili T.
In het pikkedonker waar de weg weg was! Waar we met onze blote voeten in het zand onder de sterrenhemel op het strand van Jimbaran kilo 's vers gevangen vis gegeten hebben. En waarin ik ein-de-lijk
een keertje onze competitie hartenjagen, die we over de hele wereld spelen, heb gewonnen aan het zwembad in Nusa Dua. Mijn koffers hebben zeker weten overgewicht!! Those memories last a life time....
Op het vliegveld van Ngourah Rai is het veel minder druk dan op de avond dat ik daar aankwam. Deze keer sta ik aan de andere kant in de rij van de wachtenden. Ik baal een beetje omdat ik zo'n mooi
bordje met ; Welcome mister Simon, samen met de kinderen had geschilderd. Om de verf te laten drogen had ik het even voor het raam van de klas gezet en uiteindelijk in de hectiek van het afscheid
nemen compleet vergeten. Een van de coördinatoren heeft me nog vlug achterop zijn scooter terug naar school gereden maar helaas was de school al gesloten toen we daar aan kwamen. Ik ben benieuwd wat
de juf denkt als ze het maandag in de klas ziet staan, misschien wacht ze wel de hele dag in spanning op de komst van de geheimzinnige mister Simon. Net op het moment dat ik Siem aan het appen ben
dat ik in het hotel op hem zal wachten staat hij ineens voor m'n neus. Shit, weg verrassing! Hij heeft me eerder gevonden dan ik hem. Met een gids en een chauffeur worden we naar ons hotel gebracht.
De gids, gekleed in sarong, buigt als een knipmes en praat Nederlands , ja toch...mama, ja toch...papa, en om het nog erger te maken ook nog met zo'n zo'n tante Lien accent. Brrrr in een klap van
inwoner van Ubud naar rijke toerist, dat is even slikken. Gelukkig is tante Lien alleen maar op deze dag aangesteld om ons te pamperen en komt er op zondag weer een andere gids. Het hotel is super,
de slaap en badkamer zijn een grote ruimte. Het prachtige ovalen bad staat op een verhoging naast het koninklijke hemelbed. Een prachtige muur met grote keien vormt de douchewand. Een creatieve
beeldhouwer heeft in sommige keien gezichten gebeiteld. De kamer is enorm, bijna net zo groot als onze benedenverdieping thuis. We zetten onze bagage weg en zoeken snel een restaurantje op waar we
gezellig met een wijntje de afgelopen drie weken kunnen bijkletsen. Live is dat toch veel fijner dan via zo'n haperende facetime verbinding. Zaterdag hebben we een vol programma, eerst neem ik Siem
mee naar het monkeyforrest. Het bos waar meer dan 600 apen rond klauteren. De betonnen tempels en trappen met uitgehouwen beelden hebben een groene gloed. het geheel lijkt sprookjesachtig in het door
het bladeren dak gefilterde zonlicht. De eeuwenoude en tientallen meters hoge bomen met hun gigantische luchtwortels zijn zo indrukwekkend. Dit moet je toch echt een keer gezien hebben als je in Ubud
bent. De babyaapjes, die drie weken geleden hun navelstreng nog hadden, zijn inmiddels een stuk gegroeid. Terwijl ik aan het filmen ben met m'n telefoon zie ik ineens voor mijn lens een engerd die
een poging doet om een klein aapje te verkrachten. Het kleintje weet hem gelukkig af te schudden, volledig afgeleid door de viezerik heb ik niet in de gaten dat hij ineens mijn kant op komt tot hij
zich aan mijn been heeft vastgegrepen nijdig begint te blazen met die enge spitse tandjes. Gelukkig heb ik mijn redder in de buurt en jaagt Siem, als een echte Don Quichot, de rotzak snel bij me weg.
Het filmpje met mijn gegil is trouwens wel hilarisch je ziet opeens geen beeld meer maar hoort des te meer... Het is nog maar half 12 als we het bos achter ons laten maar inmiddels al bloedheet in de
drukke straten van Ubud. We gaan te voet naar mijn oude buurtje een behoorlijke uitdaging met flinke klimmetjes. Vanaf het apenbos is het een wandeling van een ongeveer een uur. Toen ik vrijdag aan
Kadek (de zoon van de familie ) vroeg of het oké was dat ik Simon zaterdag mijn huisje even zou laten zien riep hij uit: of course Conny don't be shy, your're my familie now. Hoe lief is dat? Samen
lopen we langs alle, voor mij inmiddels zo vertrouwde, plekjes en nemen we afscheid van huize Aloha met zijn vriendelijke bewoners, café Vespa met de lekkere witte wijntjes, en kopie Desa waar ik
veel gezellige avondjes heb doorgebracht luisterend naar wie de gitaar ook maar wilde bespelen en de zang van Leo. De rest van de middag brengen we door aan de hemelse pool van het Mansion hotel. Wat
een feest! Onze Honeymoon is nu officieel begonnen. Ik moet er even mijn best voor doen maar denk er uiteindelijk wel aan te kunnen wennen om heerlijk niets te hoeven doen dan de rich bitch uit te
hangen ;-)
Hoewel het me thuis zo gemakkelijk afgaat om geld uit te geven, vaak aan een hoop nutteloze dingen, valt het me hier nog niet zo mee. Het geld wat ik verdiend heb met mijn glas project MOET
uitgegeven worden! Het brandt al een paar weken een gat in mijn zak...... Maar om het nuttig te besteden moet ik wat geduldig zijn en er eerst goed achter zien te komen waar dan precies behoefte aan
is. Daar kom ik al bij de eerste hobbel, want hoe weet ik dat nou? Als ik er naar informeer bij de Green Lions weten ze dat ook niet zo precies. ze geven aan dat scholen altijd blij zijn met spullen
die vrijwilligers achterlaten. Mmmm daar heb ik niet echt iets aan. De tweede hobbel is dat ik de schoolleiding nooit zie. Omdat wij in een buitenschools programma zitten zijn er geen leerkrachten of
andere figuren die het er voor het zeggen hebben aanwezig als ik daar ben. Daarnaast ligt de school nogal een eindje van mijn tijdelijke huis vandaan om zomaar onaangekondigd binnen te gaan vallen
lijkt me ook geen goed plan. Als ik op school rondkijk ziet het er in mijn ogen nogal armoedig uit. Met name die toiletten, echt verschrikkelijk.... Maar voor hier, bevestigt iedereen mij , schijnt
het weer heel normaal te zijn. Dus wie ben ik, om daar te gaan vertellen dat het toch echt heel anders moet? Tijdens onze lessen medical health care leren wij de kinderen dat het belangrijk is om het
afval verantwoord te verzamelen en niet overal op de grond te smijten. Ook hameren we op het zorgvuldig wassen van hun handen met... zeep. In onze ogen best wel basale zaken om te starten met
verbetering van hygiene maar helaas zijn er geen afvalbakken of zeep aanwezig op school. Ik vraag Jeffrey ( onze coördinator ) tegen het einde van mijn eerste week om hulp. Hij gaat informeren of het
oké is dat wij daarvoor gaan zorgen. En of school het gebruik daarvan dan ook ondersteunt. Gelukkig blijkt dat geen probleem te zijn en geeft hij na een paar dagen terug dat de schoolleiding daar wel
achter staat. Nu komt het erop aan, waar kunnen we de spullen gaan kopen? Buiten Ubud is een grote (soort van V en D ) supermarkt. Dus samen met Jeffrey ga ik aan het shoppen. In de winkel stuit ik
op de derde hobbel, ze hebben niet veel voorraad! Ik koop de laatste 6 afvalbakken voor in de klaslokalen en genoeg pakketten vuilniszakken om ze voor een lange periode te kunnen voorzien van een
zak. Ik had gepland om 4 containers te kopen voor op het schoolplein. Er is er helaas maar eentje voorradig de andere drie worden voor mij besteld. Ook zeepdispencers hebben ze niet. Jeffrey belooft
me om verder op zoek te gaan. In de tussentijd bespreek ik met Ana mijn collega vrijwilliger dat de kinderen in de pauze zo weinig spullen hebben om mee te spelen. Samen gaan we na schooltijd met de
taxi terug naar de grote winkel en kopen we een grote plastic krat op wielen. Die gaan we vullen met buitenspeelgoed; springtouwen, badmintonrackets, shuttles, grote stuiterballen met lampjes, een
mooie basketbal en barbieballen voor de meiden. In een kleinere box stoppen we spullen voor alle klassen, schriften, pennen, schoolkrijt en borstels voor de borden. We hebben minstens anderhalf uur
nodig om onze buit te scoren maar de taxichauffeur staat nog braaf te wachten op de parkeerplaats als we buiten komen en is erg behulpzaam om onze aankopen bij het kantoor van de Green Lions naar
binnen te sjouwen. Ik heb nooit eerder zo heerlijk geshopt. Ik kan gewoon niet wachten tot ik die koppies van de kinderen zie als ze morgen in de pauze het nieuwe speelgoed ontdekken in de box. We
betrekken de kinderen tijdens de les bij het verdelen van de nieuwe afvalbakken. ze rennen opgewonden van klas naar klas om de nieuwe bak te gaan bezorgen. over de nog glanzend groene container zijn
ze het allemaal eens. die kun je niet buiten laten staan want neemt zeker iemand hem mee. De container blijft dus in de klas en mag alleen tijdens schooltijd naar buiten. De volgende dag blijkt de
container al gebruikt te zijn, hij is al half gevuld met troep. Yeah!! De klas is ook opgeruimd er zwerft geen afval meer rond. Onze lessen over volksgezondheid beginnen hun vruchten al af te werpen
Intussen ben ik in contact gekomen met de projectmanager van Green Lions, met hem bespreek ik mijn plan om te doneren aan een schonere omgeving op de Kedawatan school. Ik vraag hem wat het zou gaan
kosten om een nieuw toilet te maken. We besluiten eerst met de schoolleiding een afspraak te gaan maken en ter de plaatse te kijken wat er precies nodig is aan materialen. Als wij 's middags willen
vertrekken naar de les blijkt de grote box met speelgoed niet meer naast de vrijwilligers in de auto te passen De coördinator belooft ze om ze later af te komen geven. Gelukkig komt hij 5 minuten
voor de pauze zoemer aan met de spullen. Er staren veel nieuwsgierige oogjes naar de grote krat die we in de pauze de speelplaats op rollen. Ohh en als hij dan open gaat ...... In 2 seconden veel
grijpgrage handjes die een stuk speelgoed proberen te bemachtigen. De snelste apen gaan er met de rackets vandoor. Ana en ik zijn in de zevende hemel bij het zien van zoveel plezier. Je kunt je echt
geen mooier plaatje voorstellen dan zo 'n zonovergoten speelplaats, een strakke blauwe lucht en een heleboel blije Kinderen die aan het badmintonnen, touwtje springen, vliegeren, voetballen en
bellenblazen zijn. Wow dit is echt zoooo gaaf! Ik kan die smile vandaag echt niet meer van mijn gezicht krijgen. Na school ga ik samen met Ana naar de café Vespa voor een wijntje om het succes te
vieren. Tijd om grote mensen zaken te doen! Vrijdag is mijn laatste dag als vrijwilliger. Ik ga samen met Ana de coördinator en de projectmanager van Green Lions naar school om het hoofd te
ontmoeten. Als we op school aankomen begint onze klas al te roepen Conny, Ana ..... Het is zo apart om. " onze" kinderen in schooluniformen te zien ze lijken zo braaf ineens.... We worden uitgenodigd
in het kantoor van de princepal en officieel welkom geheten met traditionele handgebaren en een buiging. Dan komt het hoofd binnen. Het is een al wat oudere maar vooral erg lelijke man in een batik
blouse met een nogal formeel voorkomen en een streng gezicht. Opnieuw de handgebaren en het buigen. Er wordt druk in Bahasa gerateld, we begrijpen er geen woord van. Ik hoop wat af te kunnen lezen in
de uitdrukking op het gezicht van het hoofd maar dat blijft heel strak. Er kan geen glimlachje af. Hij vermijd verder ook elk oogcontact met ons. Ik heb het gevoel dat ik in een of andere film zit
waarbij we op audiëntie zijn bij een of ander stamhoofd. Mijn naam valt regelmatig in de verder onverstaanbare brij van woorden en ook het woord donatie. het hoofd blijft strak voor zich uitkijken en
geeft af en toe een korte reactie. Eindelijk komt dan toch de vertaling, het woordje terima kashi valt, de school is akkoord en we gaan met z'n allen kijken waar het nieuwe toilet precies moet komen.
Aan weerskanten van de speelplaats zijn drie klaslokalen. Met ook aan iedere kant een toiletgroep ze zijn alle twee precies even verschrikkelijk. Een van de aftandse toiletten springt er echter wel
uit omdat die al betegeld is. Volgens de wijze mannen zou die ook het best geschikt zijn om daar dus een mooie westerse pot te plaatsen. Ik besluit in een opwelling ter plekke om aan beide zijden een
nieuw toilet te gaan doneren. Na alles netjes op papier gezet te hebben gaan we over tot het uitdelen van de meegebrachte schriften, krijt en borstels voor alle klassen. Thank you missis Conny en Ana
klinkt het steeds in koor als de klas de spullen in ontvangst neemt. Oehoe kippenvel... Vandaag ontvang ik de offerte voor het plaatsen van 6 zeepdispencers, 2 handwasplaatsen, de 2 nieuwe toiletten,
inclusief zand cement tegels en het werkloon het blijkt samen met alle materialen die we inmiddels al gekocht hebben mooi binnen mijn budget te passen. Vanmiddag nemen we afscheid van de kinderen. Ik
zie er tegen op, heel gek maar in de korte tijd ben ik toch een beetje gehecht geraakt aan ons klasje. In de pauze zijn we druk met de ballonnen die ik heb meegenomen waar diervormen mee gedraaid
kunnen worden. 60 paar handjes, one one one.... Schuifelende voetjes die kleine wilden sluiten je helemaal in. Wat heb ik die 2 lieve Engelse meiden toch aangedaan die voor mij aan het pompen zijn.
ze worden praktisch onder de voet gelopen. Thank you dears... We laten de klas na de pauze alles wat ze de afgelopen weken van ons geleerd hebben over persoonlijke hygiene, gezonde voeding en
voorkomen van ziektes, en een schoner milieu presenteren aan de andere klassen. Om de beurt komt een klas binnen en geven onze leerlingen een presentatie. De eerste keer zijn ze wat onzeker,
giebelend en afwachtend, maar gaandeweg gaat het steeds beter ze worden super enthousiast en nemen zelf de regie. Als de uitgenodigde klas weer naar hun eigen klas vertrekt krijgen ze allemaal een
stuk zeep mee voor thuis. De kinderen uit onze klas krijgen ieder een persoonlijke hygienebox vol met leuke toiletspulletjes en een certificaat voor het afronden van de medical healt class. Bij het
afscheid moet ik een traantje wegpinken..... I hate to say goodbay! Als ik terugkijk op het vrijwilligerswerk ben ik dik tevreden dat we in zo'n korte tijd zoveel hebben bereikt. De toiletten zijn
uiteraard nog niet Klaar, morgen eerst maar eens met miljoenen de straat over om de rekening te betalen. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat het project gevolgd gaat worden door Green Lions en
tot een goed resultaat zal leiden. Daarnaast heb ik nu natuurlijk wel een goed excuus om volgend jaar weer terug te moeten gaan om mijn verbouwing te gaan controleren ;-)
In de weekenden is het erg rustig in Penestanan Kaya. De meeste jonge vogeltjes vliegen uit naar de toeristische badplaatsen als Lovina beach om dolfijnen te gaan spotten of naar Seminyak , kuta of
Ulawatu voor een beachparty. Ik vind het heerlijk om hier in Ubud te blijven. Er is nog zoveel te zien en te doen. Ben dit weekend voor het eerst een keertje on my selfie... Zaterdagochtend begon
slecht met enorme buikkrampen... Ik zag mijn relaxte weekendje al in het water vallen. Heb eerst afscheid genomen van mijn huisgenoot Nicole omdat zij weer verder reist. Het plan was om samen een
afscheidsontbijtje te doen in onze stamkroeg café Vespa. Maar ze had ook last van krampen dus ontbijten zat er voor ons allebei niet in. Dan maar samen aan de gember thee en papaya juice gezeten dat
schijnt allebei wel te helpen. In combinatie was het eigenlijk best wel lekker. Toen de buik weer wat gekalmeerd was ben ik naar Ubud gewandeld en kom vooraan in de stad een bordje tegen met een pijl
riceterras 50 meter. Een smal paadje van amper een meter breed voert tussen twee hoge stenen muren door. Die 50 meter was nogal een optimistische inschatting want volgens mij was het zeker wel 500
meter. Echt iets voor mij en mijn claustrofobie om samen zo'n smal bochtig pad waar je niet voor je uit kan kijken in te gaan lopen... Ik vraag me bij iedere bocht af waar ik toch uit zal gaan komen
( en of ik er nog uit ga komen) maar zet wel door en laat het het ontkende over me heen komen. Het pad liep met stenen trappen omhoog langs wat aftandse schuurtjes en gebouwen en kwam toen inderdaad
uit bij een prachtige rijstpadi. Ohhhh echt wel de moeite waard om door heen te wandelen. Wat een rust heerst daar toch altijd in die rijstvelden ik blijf me steeds opnieuw verbazen hoe mooi die
padi's in terrassen zijn opgebouwd. Het is een uitdaging om te gaan wandelen in Ubud. Het lijkt een hindernisbaan. De trottoirs zijn voor mijn korte pootjes nogal hoog, met soms delen die zijn
ingestort. Ze liggen vol met roosters waaronder een riool. Overal ligt troep in het riool. De roosters liggen los of zijn zelfs helemaal verdwenen. Ik heb een vermoeden dat het woord valkuilen hier
is ontstaan. Het woord onderhoud moet daar in tegen nog uitgevonden worden. De losse tegels, of waar ze ooit eens lagen, vormen grote gaten. Als het nat is wordt het nogal glad van de aangegroeide
algen. Ik moet oppassen en heb mijn beide ogen hard nodig om te kijken waar ik mijn voeten neer zet. Tegelijkertijd wordt ik steeds afgeleid door alles om me heen, de vele galeries, de spa 's, de
beelden... Heelhuids aangekomen in Ubud stad stort ik me in de drukte van de kraampjes op Ubud market. Overal om heen hoor ik Maam something cheap.........look maam look maam........Saroeng, silber,
come with me maam... het blijkt vermoeiender dan ik dacht om alle ijverige verkopers een beetje vriendelijk van me af te schudden. Het aanbod is ook veel te groot voor mij, vind alles mooi en kan ik
geen keuzes maken. Dat afdingen kost ook heel wat tijd en moeite en daar heb ik trouwens ook helemaal geen zin in. Ik laat al het moois aan me voorbijgaan. Wandel verder en kom bij café Lotus vanaf
het terras heb je zicht op een schitterende tuin met aan het eind een tempel ( pura taman Sarawati) voor de tempel ligt een vijver met lotusbloemen. Tijd voor lunch, ik neem een soto soepje en wat
water omdat ik het nog niet helemaal vertrouw met de Bali Belly. De soepje valt best wel tegen en kan niet tippen aan de Soto die Simon thuis maakt die is echt veeeel lekkerder. Oost west thuis best,
Yeah!!! Op straat wordt ik om de haverklap aangesproken met Taksi. Ik hoor dat zo vaak per dag ik zou bijna gaan geloven dat het mijn naam is. Misschien dat ik een bordje moet gaan dragen met, no
Taksi, may be tommorow.... Ik sjouw weer verder langs de winkeltjes. Als ik aan het einde van de middag weer terug loop kom ik langs het bordje masage wat me op de heenweg ook al was opgevallen. De
salon is vanaf de straat niet te zien. Verscholen achter een mooi restaurantje en met heel veel stenen trapjes naar beneden kom ik uit bij een klein salonnetje. Er is verder niemand en de twee
aanwezige masseuses zitten zich duidelijk een beetje te vervelen,ik kan dus meteen terecht. Voor 80.000 roepies( nog geen 5 euro) krijg ik een Balines bodymasage van een uur en dat voelt zoooo lekker
vooral aan mn verkrampte kuiten van het trappen klimmen. Als ik buiten kom is het inmiddels donker. dat gaat hier zo snel er is nauwelijks schemering, alsof er gewoon wordt afgesproken jij maakt
vandaag de lamp uit. Het is een sprookjesachtig gezicht met al die lampjes rondom die trapjes. Ik besluit een taxi terug te nemen. Ik voel me eigenlijk best wel veilig genoeg om in mijn eentje door
het donkere Ubud te lopen maar het pad naar huis gaat over nogal steile trappen en dat wil ik mijn relaxte kuiten niet opnieuw gaan aandoen. Daarnaast heb ik ook geen deet bij om me te beschermen
tegen de laffe muggen die 's avonds in de struiken op de loer liggen tot ik langs kom met mijn ( nog steeds veel te witte benen). Om half 10 lig ik in bed om op de ipad een filmpje te gaan kijken
maar kan mijn ogen niet meer open houden. Op zondag lekker lui ontbijten en de rest van de dag breng ik door bij de schitterende pool van het mansion resort hotel. Dat heeft zo n 5 sterren en daar
kun je voor 30.000 roepies (1,80 euro) een membercard kopen om bij het zwembad van zo'n geweldig hemelbed gebruik te maken. Ogen dicht en dan waan je toch echt even in heaven! Tot aan het moment
...... dat ik me besef dat ik toch ECHT had moeten smeren omdat mijn benen nu van wit in knoeris roze veranderd zijn....
The attack on Mister Germ De medical health care lessen zijn echt superleuk om te geven. Het kost ons team wel een hele ochtend om de les goed voor te bereiden. We maken flyers, met plaatjes en
teksten in twee talen, ontwerpen woordzoekers over het thema en bedenken spelletjes die bij onze les passen. Mijn co-teachers liggen soms wat uit een met hun ideeën over voorbereiding waarbij Ana
ontzettend zorgvuldig en bijna perfectionistisch te werk gaat en Allison er wat luchtiger over denkt en zegt. ohh well Lets do this of Lets do that, en al snel zegt its okay. I think we 'er done. Ik
zweef er een beetje tussen in waarbij ik merk dat het me best wel energie kost om die bemiddelende rol te spelen. De internationale samenwerking is een uitdaging op zich zelf. De taal barrière speelt
wel eens op. Soms is het lastig en kost het nogal moeite om je idee goed over te kunnen brengen op de anderen in het Engels. Maar het beste is nog wel dat onze studentjes toch mooi weer iedere middag
keurig komen opdagen. Dat is fijn, en niet vanzelfsprekend want het zijn tenslotte vrije lessen die buiten het normale school programma vallen. Als wij op school komen zitten zij al in de klas en
roepen in koor. Good afternoon teachers! Gisteren hebben we het onderwerp persoonlijke hygiene, lichaamsverzorging en haren wassen behandeld. Geen overbodige luxe, want veel kinderen hebben hier
hoofdluis.... Mmmm hoe ga ik er nu voor zorgen dat die kleine rotzakken de oversteek niet naar Europees gebied gaan maken? Moet er ff niet aan denken dat ik die ellende in m'n krullebol ga krijgen.
Sowieso levert al dat gepraat en die plaatjes van bacteriën een hoop gekriebel bij me op. Om nog maar niet te spreken over de miertjes, de vliegjes, de kevertjes, de salamandertjes en al het andere
spul wat om me heen kruipt, vliegt of springt. Het tandenpoetsen was hilarisch. Ik had voor iedereen een tandenborstel gekocht en de promotie tubetjes tandpasta ( met dank aan mijn tandarts)
meegenomen. Eerst oefenen we even op het grote gebit van plastic. Op de speelplaats is een bak met een kraan. Wij keurig een bekertje uitgedeeld met water uit een fles om je mond mee te spoelen. De
kinderen wisten echt niet wat te doen met die beker en roerden daar gezellig met hun tandenborstel steeds in rond. Na de break lieten we de kinderen van de gekleurde klei die we hadden meegebracht
hun eigen gebit kleien. De meest artistieke creaties kwamen daar uit voort. Van lachende tanden met I love Bali erbij, tot een klein piemeltje met balletjes Naast een gebit. Vandaag het thema
schoonmaken in en rondom je huis. Waarom, welke plekken zijn belangrijk en hoe doe je dat? Ons plan was om het klaslokaal en de speelplaats eens goed aan te pakken. Toen we aankwamen was heel
toevallig de klas net gedweild de vloer was schoon. Tenminste dat dachten we omdat hij nat was tot op een centimeter of 20 cm van de muren na. In die strook lag namelijk al het vuil en afval achter
de tafels nog verzameld. We deelden latex handschoenen uit en vuilniszakken, ballon ballon riepen de kinderen. Nee hoor lieffies dit is geen ballon, hier moet mee gewerkt worden! De kinderen renden
door het klaslokaal op zoek naar afval. Het was een gemakkelijke opdracht want er lag genoeg. Op de speelplaats is het helemaal verschrikkelijk en hadden we in no. time twee zakken vol verzameld. Tja
wat nu,.... De snelste uit de klas Rama wist wel raad, volg mij maar even gebaart hij. Wij nog een beetje naïef denkend dat hij ons naar een grote container zal brengen. O neeeeeeeeeeee net om t
hoekje achter de muur ligt een enorme vuilnisbelt aan rotzooi tussen het groen. Overal waar je kijkt zwervende bekertjes, plastic, karton, en lege verpakkingen. Kippen en hanen scharrelen tussen het
afval. de kinderen lopen er op hun teenslippertjes ook doorheen te banjeren. Daar blijft het dus! Er is gewoon nergens een fatsoenlijke afvalbak of container op de hele school te vinden. Rama wil met
een grote slinger, onze ijverig verzamelde zakken met vuil, er ook snel even tussen mikken. Maar dat gaat onze Europese drang naar hygiene en opruimen toch echt een brug te ver. We vragen de
coördinator om raad, maar hij heeft ook geen zinnige oplossing waardoor we de kinderen de zakken maar keurig op een rijtje langs het muurtje laten zetten. Met een illusie armer en de de staart tussen
de benen druipen we weer af naar de klas. Ik heb nu echt wel mijn project gevonden! Weet nog niet helemaal hoe ik het ga aanpakken maar ik ga er in ieder geval zorgen dat er efficiënte
afvalverwerking op de scholen komt en ..... zeep dispensers bij de spoelbakken! In de break teken ik een groot groen monster van een bacterie; Mister Germ op het bord. We praten met de klas over waar
we in huis mister Germ wel eens tegenkomen. We zijn het er allemaal roerend over eens. We don'nt like Mister Germ, we have to kill him! We hebben wat balletjes meegenomen met daarin een lampje en
laten de kinderen zo hard ze kunnen op mister Germ mikken. al het werpmateriaal wat ze kunnen vinden in de klas wordt ingezet bij de attack op Mister Germ. Tja het duurt dan ook niet zo lang of zijn
tong hangt al uit zijn bek en we kunnen hem gezamenlijk dood verklaren. Rama schrijft als overlijdensverklaring Dead naast Mister Germ op het bord. We spelen nog een een halfuurtje galgje met wat
thema woorden rondom hygiene en de tijd is alweer om. De krijgen voor hun inzet allemaal een mooie (echt Gamma) pen en vertrekken weer opgewekt maar huis. See you to Morrow...teachers. This is
soooooo much fun!
Inmiddels zijn we gestart op de Kedawatan school in de zesde klas. Dat zijn kinderen van ongeveer een jaar of 11. Ik zit samen met Allison uit Minesota en Ana Louisa uit Portugal in een team. Ana
woont momenteel in Cambodja en heeft al ervaring omdat ze daar ook als vrijwilliger op scholen heeft gewerkt. Voor aanvang hebben we op het kantoor van de Green Lions eerst uitleg gekregen over
medical health care van een arts. Zij heeft ons de thema's uitgelegd welke belangrijk zijn om aan de kinderen te leren. Ten eerste natuurlijk het belang van goede voeding. Ze geeft aan dat er qua
voeding 5 problemen zijn rondom tekorten aan voedingstoffen in Indonesië: Jodium, proteïne, ijzer, koolhydraden, vitamine A. ze heeft daarnaast wat uitgelegd over de schijf van 5 in de Indonesische
keuken. En welke ziekten de tekorten aan voedingsstoffen met zich meebrengen. Verder het gebrek aan persoonlijke hygiene, gezien de warmte komt hier hoofdluis en parasieten als lintwormen, of
huidinfecties regelmatig voor. Het schoonhouden van de leefomgeving, het droogmaken van natte plekken in huis is er belangrijk. Muggen leggen hun eitjes in stilstaand water. met name Dengue en
malaria ziekten worden op deze manier overgebracht. ook is het luchten van de kamer een aandachtspunt. Volgens de arts heeft men hier de neiging om alles dicht te houden vanwege de zon. Door niet
genoeg te ventileren zijn een aantal bacteriën in staat om goed te overleven in het donker en ziektes te verspreiden. Verder nog wat over het milieu en daarbij het belang van afval scheiden. hier
wordt al het afval gewoon op het terrein verbrand en zie je dus iedere dag wel ergens een fikkie. de eerste dagen werd ik vaak wakker van de brandlucht en dacht dan dat onze compound in de brand
stond. Nu valt het niet meer op. Net zo min als de krijsende gekko en de kraaiende hanen. Ons Con is aan het aarden.... Ze verbranden ook allerlei soorten plastic samen met het afval. Het recycleren
ervan staat absoluut nog in de kinderschoenen. De dampen van het verbrande plastic zorgen voor long en luchtwegproblemen. Als laatste thema benoemt de arts HIV en aids als bedreigers van de medical
health en de noodzaak tot voorlichting daarover. Alle vrijwilligers verzamelen zich bij het kantoor van de Green Lions van daaraf worden we met de auto weggebracht naar de verschillende projecten.
The green Lions is een organisatie met meerdere coördinatoren die heel wat werkgelegenheid hier in Ubud verschaffen. Er zijn diverse excursies inbegrepen in het programma. Alle vrijwilligers moeten
huisvesting hebben en ook dagelijks vervoer. De taxichauffeurs regelen ook vaak tijdens hun dagelijkse ritten een extra klus voor de weekenden of andere uitstapjes. Veel van de vrijwilligers willen
in het weekend wel voor twee dagen naar de kust. Er wordt ook voor ons gekookt door meerdere koks. Die daarvoor voedsel inslaan. dat eten stelt trouwens niet zoveel voor, het staat al klaar op je
tafel als je thuis komt en is dus iedere dag koud. Met of zonder kleine beestjes is afhankelijk of het afgedekt staat. De twee cafeetjes in de buurt ( Vespa en Kopi desa) draaien geheel op de
klandizie van de vrijwilligers, net zoals de buurtsupertjes en de juicebar. Wij gaan met 2 auto's naar dezelfde school. De anderen gaan daar Engelse les geven. De coördinator wijst ons het juiste
klaslokaal aan, de kinderen zitten al in de klas het zijn er maar 8, drie meisjes en vijf jongens. Ik ben verbaasd en had een veel grotere klas verwacht. het lijkt zoveel met 3 volwassenen in zo 'n
klein klasje. Vandaag richten we ons op kennismaken en proberen contact te krijgen met de klas. We laten de kinderen een bordje maken met hun naam zodat we ze kunnen aanspreken. En noemen onze naam,
in koor herhalen ze die. Ana schrijft met grote letters op het bord; Medical Health Class in Engels en daaronder in het Bahasa. De coördinator van de Green Lions blijft de hele tijd op school en
pendelt tussen de verschillende klassen. Hij helpt ons waar nodig met de vertalingen. Het blijkt dat de kinderen in onze klas al redelijk wat Engels kunnen. Ze krijgen allemaal een briefje met daarop
in Bahasa opgesteld wat vragen. Zoals wat is je ; Favoriete eten, dier, hobby en kleur. In welke klas zit je? Die briefjes vullen ze allemaal ijverig in en lezen ze daarna om de beurt op. de
antwoorden in het Engels. daarna stoppen we alle briefjes in een zak en komt er steeds een kind naar voren die een briefje pakt het voor leest en dan moet dan raden welk kind dat heeft geschreven. De
stemming zit er meteen goed in ze doen allemaal enthousiast mee, er wordt een hoop gegiecheld . We gaan verder op het bord met een grote pop die volgens de kinderen Jana heet. daar wordt steeds zo
vreselijk om gelachen dat ik denk dat ze ons lekker in de maling nemen. het benoemen van de lichaamsdelen van Jana is een koud kunstje voor de kleine slimmeriken. Net als we denken ze kennen alles al
blijkt dat ze geen details kennen zoals elleboog of oogwimpers. We delen in de klas in twee groepen en laten ze een lijst maken met lichaamsdelen. Met die woorden gaan we galgje spelen. En dan gaat
de zoemer, break, break roepen de kids ze in koor en..... weg is de klas. op het schoolplein krijgen we veel bekijks, ze vragen aan alle vrijwilligers where you from? Bij mij uiteraard Holland ohh
Belanda! En mijn leeftijd, mooie kans om weer even in het Bahasa de getallen te oefenen ;-) na de pauze spelen we nog een spel met een bal en mikken we op de lichaamsdelen van Jana en voor we het
weten is de middag alweer om. De volgende ochtend gaan we ons goed voorbereiden op onze eerste " echte" les. We starten met persoonlijke hygiene en het thema ; wash your hands! We maken een les
programma met informatie over persoonlijke hygiene op flyers in 2 talen ( Bahasa en Engels) en met plaatjes van het internet. We nemen zeep en tissues mee voor onze les. Voor we er erg in hebben is
de ochtend alweer voorbij. Een snelle lunch en dan gaan we alweer naar school. De school is niet zo groot en erg sober ingericht. De toiletten zijn voor hier heel normaal maar voor Europese begrippen
echt verschrikkelijk. Een vieze stenen spoelbak ( geen wastafel) met een soort van kraan in de hoek en een gat in de grond geen papier. op het schoolpleinen zijn twee zinken bakken met een kraan
erboven, geen zeep aanwezig. De klas is niet te vergelijken met klaslokalen in Nl. Er hangt geen prent of andere kindvriendelijk poster aan de muur. De boel is erg kaal en ongezellig. Omdat deze
lessen buiten het normale schoolprogramma vallen is het spannend voor ons hoeveel kinderen er vandaag zullen zijn. Gelukkig dezelfde acht als gisteren. De klas is erg leergierig, zij maar ook wij,
hebben de grootste lol bij de demonstraties van het handen wassen en het geluid van de lachzak. Mijn collega's uit Den Bosch weten precies welk geluid ik daarmee bedoel. In de pauze krijgen we een
praktijkvoorbeeld aangereikt wat slecht is voor je medical health en..... Ook voor het milieu. Een grapjas gaat een hoop vuil verbranden in de tuin van de school. In no. time staan een aantal
klaslokalen inclusief de speelplaats volledig onder de rook. Het lesgeven binnen is nu niet meer mogelijk waardoor we het laatste uur doorbrengen op het grasveld met voetballen en het estafette spel.
een goed voorbeeld van hoe het niet moet! Tja de plannen kunnen snel wijzigen in Indonesië. Maar... Niemand die er om treurt. Ik ben er inmiddels wel achter dat het woord stress niet bestaat in het
Bahasa Indonesia. Ondanks dat we 'uit' gerookt zijn was het weer een super leuke middag. We hadden de taken goed verdeeld en allemaal het gevoel dat we ze iets bijgebracht hebben vandaag. See you
tomorrow roepen onze studentjes opgewekt als ze het schoolplein aflopen. Een aantal kinderen uit andere klassen die voorbij komen grijpen mijn hand en plaatsen die tegen hun eigen voorhoofd als
gebaar van groeten. Ik verwonder me nog iedere dag.
De introductie week zit er al weer op. De tijd vliegt hier echt voorbij. Het was een gezellig maar ook wel druk programma. Op maandag begonnen we met een wandeling door Ubud, een rondje over de
markt, en een bezoek aan Monkey forrest. ' s avonds zijn we naar de kecak ook wel apendans genoemd. Een rituele dans uitgevoerd door een grote groep mannen met zwart wit geblokte lende doeken die in
een kring op de grond zitten en met hun handen en armen deinende bewegingen maken. Alleen klanken worden gebruikt als muziek. Ze zingen Tjak Tjak in verschillende ritmes en tempo's door elkaar. Op
het eind trapt een als aap verkleed figuur met zijn blote voeten een groot vuur een paar maal uiteen. Ahhhhh pijnlijk? Op dinsdag de wandeling door de rijstterrassen, mooi maar lang met erg pittige
klimmetjes. Een aanslag op mijn kuiten op woensdag cookingclass toen hebben we springrolls gemaakt met boontjes rijst en fruitsalade. Op woensdag was er een grote ceremonie waarvoor de
voorbereidingen in ons huis al dagen aan de gang waren. Mijn buurtjes en ik waren ook uitgenodigd om deel te nemen aan het plechtige gedeelte. Iedereen was vrij (zoals bij ons met kerst) De
familietempel werd versierd met prachtige decorstukken van bloemen wierook en eten. Heel decoratief opgestapeld. de mensen moeten een nummertje trekken wanneer de priester hun offerandes in hun
huistempels komt zegenen omdat iedereen die dag de ceremonie heeft. De toewijding en de prachtige manier waarop de. Balinezen hun geloof belijden heeft veel indruk op mij gemaakt. Vooral als je het
van zo dichtbij mag mee maken. Op donderdag hadden we batikles. we zijn te voet naar een batikatelier in de buurt gegaan. Daar mochten we ieder een print uitkiezen die we met potlood op een stof
gingen overtrekken. De meiden in het atelier gingen vervolgens de lijnen met hete was weer overtrekken. De patronen gingen we inkleuren met stoffeninkt . Als het doek voldoende droog is wordt het
gekookt in een ketel waardoor de was weer oplost en de lijnen zichtbaar worden. Ik ben benieuwd maar heb eindresultaat nog niet gezien. Op donderdagavond stond er een welkom of goodbay diner met alle
vrijwilligers van de Green Lions op het programma. dat waren er veel... Minstens 100 of wel meer. waarvan. Monique en ik absoluut de oudsten waren. Een kakofonie van allerlei talen door elkaar. We
telden er zeker 12 verschillende nationaliteiten. Maar de meest bijzondere ervaring van deze week vond ik nog wel ons bezoek op vrijdag aan de hindoeïstische Holy water tempel. ( Tirta Empul)
ongeveer een half uurtje rijden van Ubud. In een hindoe tempel moet je een Sarong dragen, wij konden er gelukkig een paar overnemen van Ibu onze gastvrouw, dat kwam dus goed uit. het tempelcomplex is
best groot. het is er erg druk, de mensen zijn mooi en traditioneel gekleed als op de grote ceremonie deze week in onze compound. van heinde en ver bezoeken hele families de tempel voor hun
reinigingsritueel. De vrouwen dragen grote pakketten op hun hoofd. Met offerandes ( bloemen, wierook en ook eten) voor de tempel. De lucht is gevuld met de kruidige geuren van de brandende wierook
bij de offertjes. Onder Een afdak zit een priester voor te bidden er zitten veel mensen om hem heen. je mag overal foto's van maken, de mensen zijn erg trots op de beleving van hun geloof. Ik ben
he-le-maal weg van de kleintjes in hun mini sarongetjes met de rijstkorreltje van de zegening op hun olijfkleurige snoetjes geplakt. We kijken we eens rond bij het bad waar de bron het heilige water
de grond uit laat komen. Dan gaan we de naar de bassins waar het reinigingsritueel plaatsvindt. Oei er zwemmen veel en vooral best grote vissen in het bad. Ik ben een beetje sceptisch, gaan die
mensen nou echt met kleren en al dat heilige water in om te bidden, Enne...... doen wij dat ook? Mmmm ik weet niet of dat echt iets voor mij is. Tirta onze coördinator legt uit wat de bedoeling is.
Het bassin heeft 13 kruiken op een rij waar flinke waterstralen uitkomen. Bij iedere straal vouw je je handen tegen elkaar met je duimen tegen het voorhoofd, je sluit je ogen en dan doe je een wens.
Daarna drie maal water door je gezicht, eenmaal water over je haar en dan het heilige water over je hele lichaam. huh... En dat 13 keer? nee hoor.... straal 11 en 12 zijn voor de overledenen die
moeten wij gewoon overslaan. Oef daar moet ik toch echt effe een drempel over! ik zet me er over heen en besluit de ervaring gewoon over me heen te laten komen. Mijn camera laat ik bij Tirta achter
horloge in de schoenen en ik sluit me aan bij de rij die te water gaat. Bij de eerste stralen kan ik m'n hoofd echt nog niet leeg maken en ben me nog teveel aan het focussen op mijn haargel die door
de stevige straal langzaam over m'n gezicht druipt. En ook het voorzichtig naar de volgende straal schuifelen zonder te vallen met mijn opbollende sarong over de grote stenen op de bodem van het
bassin. Daarnaast maak ik me vooral druk over hoe ik zometeen met die zeik natte bloes sjerp en sarong, over die met algen begroeide stenen, nog enigszins een beetje gracieus dat bad uit kan klimmen.
in gedachten zie ik mezelf al kopje onder schieten met m'n ( nog veel te witte ) benen recht omhoog in het zicht van al die biddende mensen. Wedden dat er dan net niemand z'n ogen dicht heeft... Bij
de derde straal begint er iets te veranderen en maak ik me ineens nergens meer druk om. Het voelt eigenlijk gewoon super goed en hartstikke bijzonder zo 'n ritueel. Ik word er rustig van en blij van
binnen. Eigenlijk een gek soort licht gevoel waarbij ik per straal steeds minder wens en gewoon meer dankbaar ben. Niet al te gracieus sleep ik me met de natte lappen op de kant en ga naar het
volgende bassin om nog 3 stralen meer te doen. Mijn buurvrouw Monique is een paar jaar geleden ook al eens hier geweest, Ze heeft toen een foto gemaakt van een oude man die in de tempel werkte. daar
heeft ze thuis een pasteltekening van gemaakt. Echt prachtig! Ze had gehoopt om de oude man weer tegen te komen en haar tekening aan hem te kunnen geven. na veel speurwerk in de drukte had ze de hoop
al bijna opgegeven. Ineens ziet Tirta iemand die er op lijkt. het blijkt bij navraag niet de man van de tekening te zijn maar wel zijn vriend die meteen herkenning ziet. Hij zal zorgen dat de oude
man hem krijgt. Het weekend is erg rustig in ons buurtje. De jonkies zijn massaal uitgevlogen naar de badplaatsen aan de kust. Voor hen is het nu partytime.... Monique en ik blijven hier om wat te
relaxen. Lekker een middagje struinen langs de leuke winkeltjes van Ubud. en op zondag tracteer ik mezelf (al voor de tweede keer) op een lekkere massage. En deze keer zijn de voeten aan de beurt
voor pedicuren en masseren. Op maandag begint mijn project. In de ochtend krijgen we uitleg van een arts. Ik ga samen met een Portugees meisje les geven in de middagen op school. Het is zo n 25
minuten met de auto van Ubud vandaan. Ik heb er ongelooflijk veel zin in en hoop jullie snel wat meer te kunnen vertellen over de school en de kinderen.
