Het dagelijkse leven op Bali roept zoveel verwondering bij me op. Door de heerlijk gemengde geuren van wierook bij de offertjes, de krettek sigaretten en de geroosterde sateetjes waan ik me in een
compleet andere wereld. Ubud is een grote beeldentuin, ik kijk m'n ogen uit mijn kassen naar boeddha's en duizenden andere beelden van grijs beton, voor een groot deel begroeid onder een dikke laag
mos die als een mantel er omheen hangt. De met algen begroeide trappen en tempels roepen, in het door zonnestralen doorbroken, vochtige ochtendlicht van Ubud een gevoel van vervlogen tijden bij mij
op en vormen door de mist sluiers een mystiek plaatje. Ik probeer niet te opvallend te staren naar mensen die me voorbijgaan op hun pruttelende scootertjes met de meest bijzondere lading die ze
daarop soms vervoeren. Ik ben enorm onder de indruk van de bouwvakker-vrouwen die gracieus de vele trappen bestijgen met een grote stapel stenen of bakken met zand op hun hoofd. en ik blijf maar
overal foto's van maken. Het vrijwilligershuis waar ik verblijf staat in een buitenwijk ( Penestanan) Je kunt naar het centrum van Ubud via een weg binnendoor die over een behoorlijk steile trap
leidt dan loop je er zo 'n 20 minuten over. Het dagelijkse leven op Bali staat in het teken van het geloof. De dagen worden hier gevuld met vaste rituelen; bidden en offeren. Een Balinees huis wordt
omheind met een stenen muur met aan de voorkant een opening met een opvallend smalle smalle doorgang. Dat smalle is om de kwade geesten buiten te houden. Een huis ( compound) is een verzameling van
minstens vier gebouwen. De hele familie woont daar bij elkaar, de mannen blijven hun hele leven op dezelfde plek wonen. De vrouwen gaan wonen in het huis van hun man. Iedere compound heeft zijn eigen
familietempel. In het voorste gebouw wonen altijd de ouderen vanwege het respect voor al het werk zij hebben verzet. Een ander gebouw doet dienst als keuken. Dit staat in het zuiden omdat men geloofd
dat de goede geesten daar zullen komen. Verder nog wat andere woonverblijven voor de jongere generaties, een droogschuur voor de rijst en andere opslagplaatsen. Ik verblijf samen met Monique en
Nicole in het midden van de compound in enorm luxe gastenverblijven. We hebben een ruime slaapkamer, een grote open buitenbadkamer waar je zomaar in het zonnetje staat te douchen en vanaf het toilet
uitzicht hebt op een stralend blauwe lucht. nog nooit zo hemels gepoept ;-) De schitterende veranda is versierd met prachtig houtsnijwerk waar je iedere keer weer nieuwe figuren in ontdekt.
En........ zeker niet onbelangrijk, Wij hebben iedere dag WiFi Thank you God!! Er wonen 24 mensen op het erf waaronder een aantal kinderen. Het is er gezellig er wordt gespeeld door de kinderen, de
ouderen zijn bezig met het ten of vergen van het erf. Er scharrelen kippen met kuikens rond. Rieten manden met ( veel te veel) hanen die hele nachten uit volle borst zo mannelijk mogelijk kraaien.
Bennie de blonde labrador die zich graag door iedereen laat aanhalen heeft z'n verblijf recht tegenover ons en ligt vaak voor onze trap te slapen. Achteraan woont nog een zwarte hond die wat grommend
rondloopt. Een veel minder gezellig type dan onze Bennie... Ibu ( moeder) is een hele knappe en vooral lieve vrouw die altijd in de weer is. Samen met haar zoon ( ik kan zijn naam maar niet
onthouden) en zijn zus ( ook een moeilijke naam) zorgen zij voor ons. De dochter is iets van tandarts of assistente en heeft een baan buiten de deur. De zoon studeert nog. De man van Ibu heeft voor
zijn overlijden het luxe gastverblijf gebouwd als bron van inkomsten. Naast ons verblijf is een vijver waar je regelmatig het klotsende geluid hoort van de bommetjes makende vissen. Achter de vijver
is de werkplaats waar een aantal mensen iedere dag onder een afdak batik doeken staan te schilderen. Ik ben de tweede Conny op het erf. De andere Conny is een bijna net zo 'n knappe vrouw als Ibu was
het niet dat haar gezicht erg ontsierd wordt door een enorm gezwel wat aan een wang hangt en haar oog en mond erg naar beneden trekt. Omdat haar mond zo ver openstaat is ze bijna onverstaanbaar en is
het moeilijker om contact met haar te maken. Ze zwaait wel steeds heel lief naar me als ik haar tegenkom en lag in een deuk dat we allebei Conny heten. Dat schept dan toch weer een band met elkaar.
De moeder van Conny, ook zo'n vriendelijk vrouw, heeft eveneens gezwellen maar heel veel kleine exemplaren over haar hele gezicht. Iedere ochtend staan de vrouwen om half 6 op om nog voor hun normale
werk te bidden en de offer rituelen te brengen, en niet allen in de tempel Op ieder hoekje en trapje zie je kleine offerandes met bloemen wierook of een stukje bananenblad met een klein hoopje rijst
liggen. Ons eten wordt gebracht door de kok van de Green Lions. De eerste dagen vonden we het maar half afgedekt en voorzien van kleine beestjes op onze tafel als we terug kwamen van een activiteit.
nadat we daar iets van gezegd hebben wordt alles netjes met folie afgedekt zodat wij als eersten aan 't eten kunnen beginnen... Het introductieprogramma is druk maar erg gezellig. we hebben inmiddels
een pittige wandeling gemaakt door mooie rijst terrassen. op sommige stukken waren de weggetjes nauwelijks twee voeten breed en erg glibberig. Een flinke uitdaging om, zonder je ergens aan vast te
kunnen houden, op een hoger stukje te kunnen klauteren. Maar de meisjes in mijn groep hielpen me graag. Ik hoefde maar te roepen; Granny needs help ....en er waren meerdere uitgestoken handjes. We
zijn langs hele steile wegen gelopen (mijn kuiten branden er na dagen nog van ) door twee dorpen gelopen en hebben daar een kunstatelier bezocht. Een paar mensen uit de groep hebben zich laten
verleiden om voor veel te veel roepies " echte kunst" te kopen. Het laatste deel van de tocht , als we weer richting Ubud gaan haken de oldies af bij een schitterend terras aan de rand van een
rijstveld. Als beloning voor mijn dappere inspanning bestel ik kokosnotensap. De serveerster komt met een mega grote kokosnoot met daar bovenop een mooie bloem en een rietje. We blijven lekker lang
relaxen en spijbelen van de Balinese taalles. De groep vrijwilligers aan het programma is groot, het is een internationaal gezelschap, we spreken Engels onder elkaar. We zitten verdeeld over een
aantal huizen in de buurt. De meesten delen hun kamers. ik sprak vandaag een Amerikaans meisje die met z'n twaalven met twee badkamertjes in een huis zit zonder WiFi. I am so blessed!!
in het vliegtuig maakte ik kennis met mijn buurvrouwtjes. 2 hele lieve meisjes Idoia en Maider uit Spaans Baskenland. we hadden elkaar al snel gevonden in onze liefde voor good food en drinks... en
natuurlijk ging het gesprek over Tapas. De reis was erg vermoeiend, hoezeer we ook ons best deden om te slapen, het lukte niet erg. Als we net wat ingedommeld waren ging een aantal keren plots de
verlichting weer aan en begon de gezagvoerder zich in (alle) talen te verontschuldigen voor de lichte turbulentie. En ....of iedereen weer terug wilde gaan naar zijn stoel. Huh... Maar Iedereen zat
juist in zijn stoel en probeerde te slapen? Ik heb het na twee keer maar opgegeven en ben een marathon aan films gaan kijken, de Basken hielden stug vol met hun oogmaskertjes op maar draaiden ook
voortdurend als een centrifuge om hun as om maar een gemakkelijk plekje in die veel te krappe vliegtuigstoelen te vinden. Na een korte stop van ongeveer een half uurtje, handjes wasen en tandjes
poetsen in Singapore en meteen weer door de douane om weer door te vliegen naar Bali. Het vliegtuig wordt in Singapore opnieuw gevuld en jawel hoor na een krap half uurtje vliegen komt de geur van
lekkere nasi goreng met kip ons al tegemoet, Yeah zo ruikt dat Aziatische eten.... Eindelijk komen we aan op Ngurah Rai in Denpassar. Rijen dik (zoals een attractie bij de Efteling )voor me bij de
douane. De Spaanse meisjes laat ik achter aan de balie visa on arrival. Mijn visum was gelukkig al in Nederland geregeld maar toch moest ik ' mezelf nog even inklaren'. in de rij maak ik contact met
een Nederlander en al kletsend over allerlei reisbestemmingen schuifelen we voetje voor voetje samen door het rijenstelsel. Na anderhalf uur schuifelen eindelijk aan de beurt. En dan gaat het op eens
snel en loop ik door de deur waar exit op staat en....... Staan er minstens 200 chauffeurs met hun bordjes voor m''n neus te zwaaien. Maaam taxi.... Maaaam look here..., Maaam....... Uhhhhh Iedereen
wil me ineens wel mee nemen? halverwege de rij geef ik het op om al die bordjes te lezen en roep ik keihard; Green Lions WERE are you?? en .....het werkt!! Die chaffeurs roepen me allemaal na...
Green Lions, Green Lions... En warempel daar schiet hij ineens naar voren, en heb ik de man met het Green Lions bordje gevonden! Nu weer opnieuw wachten, wachten, wachten tot hij al z'n klanten bij
elkaar heeft gevonden. De weg naar Ubud is lang, donker en vooral druk. Was alweer bijna vergeten hoe smal de wegen hier zijn en hoe hard en roekeloos er gereden word. Brr echt weer even wennen hoor!
mevrouw Conny heeft vandaag opnieuw weer een gat in de vloer geremd..... De aankomst in huize Aloha is leuk. Mijn groepsgenoot Monique wacht me op. Ze heeft mijn tafel op de veranda versierd met
vlaggetjes en er staat een lekker cake-je voor me klaar, zooo lief! wat ben ik toch ook blij met mn nieuwe ipad en de de WiFi die het gewoon doet! zodat ik meteen kan gaan face timen met Simon. En
dan wordt het al snel tijd om de verloren van de nacht ervoor in te gaan halen. Dus kruip ik , compleet in de vernieling, in een vreemde kamer ( behoorlijk ver van huis) in m'n nieuwe onderkomen. En
lig daar in t donker met de meest vreemde geluiden om me heen in t bed rond te draaien. de hagedis die in de tuin woont en die steeds keihard TOKKE roept en de hanen in de manden onder het afdak die
voortdurend kraaien, waarvan de de hond dan voor de gezelligheid ook maar steeds weer aan gaat slaan. En vooral het licht van de veranda wat als een grimmig schimmenspel door de prachtig hout
uitgesneden deuren van m'n kamer binnen schijnt. Oehhh en als je dan niet in slaap komt dan slaat toch ineens die heimwee toe, Poeh poeh die had ik even niet aan zien komen.... na een kort nachtje
vanochtend nog diep in coma. gelukkig wordt ik gewekt door Monique en ben ik nog net op tijd om aan te kunnen sluiten bij de groep voor de wandeling door Ubud. Eerst gaan we over de Ubud market en
vervolgens naar Monkey forrest. Schitterend al die apen, een paar nog met baby's, waarvan er eentje zich nog zo piepjong dat de navelsteng er nog aan vast zit. Maar ook zien we de meest schitterende
bomen die tientallen meters boven je uit torenen met hun immense luchtwortels. Echt heel indrukwekkend. vanmiddag hebben we een briefing met de groep , de vrijwilligers van de verschillende projecten
verzamelen zich gezamenlijk. alle formulieren worden afgehandeld en regels uitgelegd. De groep is erg groot ik schat zo man of 25 op Monique en mij na zijn het vooral jonge mensen. er zijn veel
nationaliteiten vertegenwoordigd, heb vandaag mensen ontmoet uit Taiwan, China, USA, Portugal, Duitsland, Engeland en Zweden en dan ken ik nog maar een klein deel van de groep. savonds bezoeken we
met zijn allen een Balinese dansvoorstelling in Ubud, een grote cast . van mannen, mooie klederdrachten en veel vuurspektakel. Voor morgen staat er een wandeling door de rijstterassen en Balinese
taal les op het programma... lieve groeten van mij uit Bali. wordt vervolgd...
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de
rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
