In de weekenden is het erg rustig in Penestanan Kaya. De meeste jonge vogeltjes vliegen uit naar de toeristische badplaatsen als Lovina beach om dolfijnen te gaan spotten of naar Seminyak , kuta of Ulawatu voor een beachparty. Ik vind het heerlijk om hier in Ubud te blijven. Er is nog zoveel te zien en te doen. Ben dit weekend voor het eerst een keertje on my selfie... Zaterdagochtend begon slecht met enorme buikkrampen... Ik zag mijn relaxte weekendje al in het water vallen. Heb eerst afscheid genomen van mijn huisgenoot Nicole omdat zij weer verder reist. Het plan was om samen een afscheidsontbijtje te doen in onze stamkroeg café Vespa. Maar ze had ook last van krampen dus ontbijten zat er voor ons allebei niet in. Dan maar samen aan de gember thee en papaya juice gezeten dat schijnt allebei wel te helpen. In combinatie was het eigenlijk best wel lekker. Toen de buik weer wat gekalmeerd was ben ik naar Ubud gewandeld en kom vooraan in de stad een bordje tegen met een pijl riceterras 50 meter. Een smal paadje van amper een meter breed voert tussen twee hoge stenen muren door. Die 50 meter was nogal een optimistische inschatting want volgens mij was het zeker wel 500 meter. Echt iets voor mij en mijn claustrofobie om samen zo'n smal bochtig pad waar je niet voor je uit kan kijken in te gaan lopen... Ik vraag me bij iedere bocht af waar ik toch uit zal gaan komen ( en of ik er nog uit ga komen) maar zet wel door en laat het het ontkende over me heen komen. Het pad liep met stenen trappen omhoog langs wat aftandse schuurtjes en gebouwen en kwam toen inderdaad uit bij een prachtige rijstpadi. Ohhhh echt wel de moeite waard om door heen te wandelen. Wat een rust heerst daar toch altijd in die rijstvelden ik blijf me steeds opnieuw verbazen hoe mooi die padi's in terrassen zijn opgebouwd. Het is een uitdaging om te gaan wandelen in Ubud. Het lijkt een hindernisbaan. De trottoirs zijn voor mijn korte pootjes nogal hoog, met soms delen die zijn ingestort. Ze liggen vol met roosters waaronder een riool. Overal ligt troep in het riool. De roosters liggen los of zijn zelfs helemaal verdwenen. Ik heb een vermoeden dat het woord valkuilen hier is ontstaan. Het woord onderhoud moet daar in tegen nog uitgevonden worden. De losse tegels, of waar ze ooit eens lagen, vormen grote gaten. Als het nat is wordt het nogal glad van de aangegroeide algen. Ik moet oppassen en heb mijn beide ogen hard nodig om te kijken waar ik mijn voeten neer zet. Tegelijkertijd wordt ik steeds afgeleid door alles om me heen, de vele galeries, de spa 's, de beelden... Heelhuids aangekomen in Ubud stad stort ik me in de drukte van de kraampjes op Ubud market. Overal om heen hoor ik Maam something cheap.........look maam look maam........Saroeng, silber, come with me maam... het blijkt vermoeiender dan ik dacht om alle ijverige verkopers een beetje vriendelijk van me af te schudden. Het aanbod is ook veel te groot voor mij, vind alles mooi en kan ik geen keuzes maken. Dat afdingen kost ook heel wat tijd en moeite en daar heb ik trouwens ook helemaal geen zin in. Ik laat al het moois aan me voorbijgaan. Wandel verder en kom bij café Lotus vanaf het terras heb je zicht op een schitterende tuin met aan het eind een tempel ( pura taman Sarawati) voor de tempel ligt een vijver met lotusbloemen. Tijd voor lunch, ik neem een soto soepje en wat water omdat ik het nog niet helemaal vertrouw met de Bali Belly. De soepje valt best wel tegen en kan niet tippen aan de Soto die Simon thuis maakt die is echt veeeel lekkerder. Oost west thuis best, Yeah!!! Op straat wordt ik om de haverklap aangesproken met Taksi. Ik hoor dat zo vaak per dag ik zou bijna gaan geloven dat het mijn naam is. Misschien dat ik een bordje moet gaan dragen met, no Taksi, may be tommorow.... Ik sjouw weer verder langs de winkeltjes. Als ik aan het einde van de middag weer terug loop kom ik langs het bordje masage wat me op de heenweg ook al was opgevallen. De salon is vanaf de straat niet te zien. Verscholen achter een mooi restaurantje en met heel veel stenen trapjes naar beneden kom ik uit bij een klein salonnetje. Er is verder niemand en de twee aanwezige masseuses zitten zich duidelijk een beetje te vervelen,ik kan dus meteen terecht. Voor 80.000 roepies( nog geen 5 euro) krijg ik een Balines bodymasage van een uur en dat voelt zoooo lekker vooral aan mn verkrampte kuiten van het trappen klimmen. Als ik buiten kom is het inmiddels donker. dat gaat hier zo snel er is nauwelijks schemering, alsof er gewoon wordt afgesproken jij maakt vandaag de lamp uit. Het is een sprookjesachtig gezicht met al die lampjes rondom die trapjes. Ik besluit een taxi terug te nemen. Ik voel me eigenlijk best wel veilig genoeg om in mijn eentje door het donkere Ubud te lopen maar het pad naar huis gaat over nogal steile trappen en dat wil ik mijn relaxte kuiten niet opnieuw gaan aandoen. Daarnaast heb ik ook geen deet bij om me te beschermen tegen de laffe muggen die 's avonds in de struiken op de loer liggen tot ik langs kom met mijn ( nog steeds veel te witte benen). Om half 10 lig ik in bed om op de ipad een filmpje te gaan kijken maar kan mijn ogen niet meer open houden. Op zondag lekker lui ontbijten en de rest van de dag breng ik door bij de schitterende pool van het mansion resort hotel. Dat heeft zo n 5 sterren en daar kun je voor 30.000 roepies (1,80 euro) een membercard kopen om bij het zwembad van zo'n geweldig hemelbed gebruik te maken. Ogen dicht en dan waan je toch echt even in heaven! Tot aan het moment ...... dat ik me besef dat ik toch ECHT had moeten smeren omdat mijn benen nu van wit in knoeris roze veranderd zijn....