Het dagelijkse leven op Bali roept zoveel verwondering bij me op. Door de heerlijk gemengde geuren van wierook bij de offertjes, de krettek sigaretten en de geroosterde sateetjes waan ik me in een compleet andere wereld. Ubud is een grote beeldentuin, ik kijk m'n ogen uit mijn kassen naar boeddha's en duizenden andere beelden van grijs beton, voor een groot deel begroeid onder een dikke laag mos die als een mantel er omheen hangt. De met algen begroeide trappen en tempels roepen, in het door zonnestralen doorbroken, vochtige ochtendlicht van Ubud een gevoel van vervlogen tijden bij mij op en vormen door de mist sluiers een mystiek plaatje. Ik probeer niet te opvallend te staren naar mensen die me voorbijgaan op hun pruttelende scootertjes met de meest bijzondere lading die ze daarop soms vervoeren. Ik ben enorm onder de indruk van de bouwvakker-vrouwen die gracieus de vele trappen bestijgen met een grote stapel stenen of bakken met zand op hun hoofd. en ik blijf maar overal foto's van maken. Het vrijwilligershuis waar ik verblijf staat in een buitenwijk ( Penestanan) Je kunt naar het centrum van Ubud via een weg binnendoor die over een behoorlijk steile trap leidt dan loop je er zo 'n 20 minuten over. Het dagelijkse leven op Bali staat in het teken van het geloof. De dagen worden hier gevuld met vaste rituelen; bidden en offeren. Een Balinees huis wordt omheind met een stenen muur met aan de voorkant een opening met een opvallend smalle smalle doorgang. Dat smalle is om de kwade geesten buiten te houden. Een huis ( compound) is een verzameling van minstens vier gebouwen. De hele familie woont daar bij elkaar, de mannen blijven hun hele leven op dezelfde plek wonen. De vrouwen gaan wonen in het huis van hun man. Iedere compound heeft zijn eigen familietempel. In het voorste gebouw wonen altijd de ouderen vanwege het respect voor al het werk zij hebben verzet. Een ander gebouw doet dienst als keuken. Dit staat in het zuiden omdat men geloofd dat de goede geesten daar zullen komen. Verder nog wat andere woonverblijven voor de jongere generaties, een droogschuur voor de rijst en andere opslagplaatsen. Ik verblijf samen met Monique en Nicole in het midden van de compound in enorm luxe gastenverblijven. We hebben een ruime slaapkamer, een grote open buitenbadkamer waar je zomaar in het zonnetje staat te douchen en vanaf het toilet uitzicht hebt op een stralend blauwe lucht. nog nooit zo hemels gepoept ;-) De schitterende veranda is versierd met prachtig houtsnijwerk waar je iedere keer weer nieuwe figuren in ontdekt. En........ zeker niet onbelangrijk, Wij hebben iedere dag WiFi Thank you God!! Er wonen 24 mensen op het erf waaronder een aantal kinderen. Het is er gezellig er wordt gespeeld door de kinderen, de ouderen zijn bezig met het ten of vergen van het erf. Er scharrelen kippen met kuikens rond. Rieten manden met ( veel te veel) hanen die hele nachten uit volle borst zo mannelijk mogelijk kraaien. Bennie de blonde labrador die zich graag door iedereen laat aanhalen heeft z'n verblijf recht tegenover ons en ligt vaak voor onze trap te slapen. Achteraan woont nog een zwarte hond die wat grommend rondloopt. Een veel minder gezellig type dan onze Bennie... Ibu ( moeder) is een hele knappe en vooral lieve vrouw die altijd in de weer is. Samen met haar zoon ( ik kan zijn naam maar niet onthouden) en zijn zus ( ook een moeilijke naam) zorgen zij voor ons. De dochter is iets van tandarts of assistente en heeft een baan buiten de deur. De zoon studeert nog. De man van Ibu heeft voor zijn overlijden het luxe gastverblijf gebouwd als bron van inkomsten. Naast ons verblijf is een vijver waar je regelmatig het klotsende geluid hoort van de bommetjes makende vissen. Achter de vijver is de werkplaats waar een aantal mensen iedere dag onder een afdak batik doeken staan te schilderen. Ik ben de tweede Conny op het erf. De andere Conny is een bijna net zo 'n knappe vrouw als Ibu was het niet dat haar gezicht erg ontsierd wordt door een enorm gezwel wat aan een wang hangt en haar oog en mond erg naar beneden trekt. Omdat haar mond zo ver openstaat is ze bijna onverstaanbaar en is het moeilijker om contact met haar te maken. Ze zwaait wel steeds heel lief naar me als ik haar tegenkom en lag in een deuk dat we allebei Conny heten. Dat schept dan toch weer een band met elkaar. De moeder van Conny, ook zo'n vriendelijk vrouw, heeft eveneens gezwellen maar heel veel kleine exemplaren over haar hele gezicht. Iedere ochtend staan de vrouwen om half 6 op om nog voor hun normale werk te bidden en de offer rituelen te brengen, en niet allen in de tempel Op ieder hoekje en trapje zie je kleine offerandes met bloemen wierook of een stukje bananenblad met een klein hoopje rijst liggen. Ons eten wordt gebracht door de kok van de Green Lions. De eerste dagen vonden we het maar half afgedekt en voorzien van kleine beestjes op onze tafel als we terug kwamen van een activiteit. nadat we daar iets van gezegd hebben wordt alles netjes met folie afgedekt zodat wij als eersten aan 't eten kunnen beginnen... Het introductieprogramma is druk maar erg gezellig. we hebben inmiddels een pittige wandeling gemaakt door mooie rijst terrassen. op sommige stukken waren de weggetjes nauwelijks twee voeten breed en erg glibberig. Een flinke uitdaging om, zonder je ergens aan vast te kunnen houden, op een hoger stukje te kunnen klauteren. Maar de meisjes in mijn groep hielpen me graag. Ik hoefde maar te roepen; Granny needs help ....en er waren meerdere uitgestoken handjes. We zijn langs hele steile wegen gelopen (mijn kuiten branden er na dagen nog van ) door twee dorpen gelopen en hebben daar een kunstatelier bezocht. Een paar mensen uit de groep hebben zich laten verleiden om voor veel te veel roepies " echte kunst" te kopen. Het laatste deel van de tocht , als we weer richting Ubud gaan haken de oldies af bij een schitterend terras aan de rand van een rijstveld. Als beloning voor mijn dappere inspanning bestel ik kokosnotensap. De serveerster komt met een mega grote kokosnoot met daar bovenop een mooie bloem en een rietje. We blijven lekker lang relaxen en spijbelen van de Balinese taalles. De groep vrijwilligers aan het programma is groot, het is een internationaal gezelschap, we spreken Engels onder elkaar. We zitten verdeeld over een aantal huizen in de buurt. De meesten delen hun kamers. ik sprak vandaag een Amerikaans meisje die met z'n twaalven met twee badkamertjes in een huis zit zonder WiFi. I am so blessed!!