Hoewel het me thuis zo gemakkelijk afgaat om geld uit te geven, vaak aan een hoop nutteloze dingen, valt het me hier nog niet zo mee. Het geld wat ik verdiend heb met mijn glas project MOET uitgegeven worden! Het brandt al een paar weken een gat in mijn zak...... Maar om het nuttig te besteden moet ik wat geduldig zijn en er eerst goed achter zien te komen waar dan precies behoefte aan is. Daar kom ik al bij de eerste hobbel, want hoe weet ik dat nou? Als ik er naar informeer bij de Green Lions weten ze dat ook niet zo precies. ze geven aan dat scholen altijd blij zijn met spullen die vrijwilligers achterlaten. Mmmm daar heb ik niet echt iets aan. De tweede hobbel is dat ik de schoolleiding nooit zie. Omdat wij in een buitenschools programma zitten zijn er geen leerkrachten of andere figuren die het er voor het zeggen hebben aanwezig als ik daar ben. Daarnaast ligt de school nogal een eindje van mijn tijdelijke huis vandaan om zomaar onaangekondigd binnen te gaan vallen lijkt me ook geen goed plan. Als ik op school rondkijk ziet het er in mijn ogen nogal armoedig uit. Met name die toiletten, echt verschrikkelijk.... Maar voor hier, bevestigt iedereen mij , schijnt het weer heel normaal te zijn. Dus wie ben ik, om daar te gaan vertellen dat het toch echt heel anders moet? Tijdens onze lessen medical health care leren wij de kinderen dat het belangrijk is om het afval verantwoord te verzamelen en niet overal op de grond te smijten. Ook hameren we op het zorgvuldig wassen van hun handen met... zeep. In onze ogen best wel basale zaken om te starten met verbetering van hygiene maar helaas zijn er geen afvalbakken of zeep aanwezig op school. Ik vraag Jeffrey ( onze coördinator ) tegen het einde van mijn eerste week om hulp. Hij gaat informeren of het oké is dat wij daarvoor gaan zorgen. En of school het gebruik daarvan dan ook ondersteunt. Gelukkig blijkt dat geen probleem te zijn en geeft hij na een paar dagen terug dat de schoolleiding daar wel achter staat. Nu komt het erop aan, waar kunnen we de spullen gaan kopen? Buiten Ubud is een grote (soort van V en D ) supermarkt. Dus samen met Jeffrey ga ik aan het shoppen. In de winkel stuit ik op de derde hobbel, ze hebben niet veel voorraad! Ik koop de laatste 6 afvalbakken voor in de klaslokalen en genoeg pakketten vuilniszakken om ze voor een lange periode te kunnen voorzien van een zak. Ik had gepland om 4 containers te kopen voor op het schoolplein. Er is er helaas maar eentje voorradig de andere drie worden voor mij besteld. Ook zeepdispencers hebben ze niet. Jeffrey belooft me om verder op zoek te gaan. In de tussentijd bespreek ik met Ana mijn collega vrijwilliger dat de kinderen in de pauze zo weinig spullen hebben om mee te spelen. Samen gaan we na schooltijd met de taxi terug naar de grote winkel en kopen we een grote plastic krat op wielen. Die gaan we vullen met buitenspeelgoed; springtouwen, badmintonrackets, shuttles, grote stuiterballen met lampjes, een mooie basketbal en barbieballen voor de meiden. In een kleinere box stoppen we spullen voor alle klassen, schriften, pennen, schoolkrijt en borstels voor de borden. We hebben minstens anderhalf uur nodig om onze buit te scoren maar de taxichauffeur staat nog braaf te wachten op de parkeerplaats als we buiten komen en is erg behulpzaam om onze aankopen bij het kantoor van de Green Lions naar binnen te sjouwen. Ik heb nooit eerder zo heerlijk geshopt. Ik kan gewoon niet wachten tot ik die koppies van de kinderen zie als ze morgen in de pauze het nieuwe speelgoed ontdekken in de box. We betrekken de kinderen tijdens de les bij het verdelen van de nieuwe afvalbakken. ze rennen opgewonden van klas naar klas om de nieuwe bak te gaan bezorgen. over de nog glanzend groene container zijn ze het allemaal eens. die kun je niet buiten laten staan want neemt zeker iemand hem mee. De container blijft dus in de klas en mag alleen tijdens schooltijd naar buiten. De volgende dag blijkt de container al gebruikt te zijn, hij is al half gevuld met troep. Yeah!! De klas is ook opgeruimd er zwerft geen afval meer rond. Onze lessen over volksgezondheid beginnen hun vruchten al af te werpen Intussen ben ik in contact gekomen met de projectmanager van Green Lions, met hem bespreek ik mijn plan om te doneren aan een schonere omgeving op de Kedawatan school. Ik vraag hem wat het zou gaan kosten om een nieuw toilet te maken. We besluiten eerst met de schoolleiding een afspraak te gaan maken en ter de plaatse te kijken wat er precies nodig is aan materialen. Als wij 's middags willen vertrekken naar de les blijkt de grote box met speelgoed niet meer naast de vrijwilligers in de auto te passen De coördinator belooft ze om ze later af te komen geven. Gelukkig komt hij 5 minuten voor de pauze zoemer aan met de spullen. Er staren veel nieuwsgierige oogjes naar de grote krat die we in de pauze de speelplaats op rollen. Ohh en als hij dan open gaat ...... In 2 seconden veel grijpgrage handjes die een stuk speelgoed proberen te bemachtigen. De snelste apen gaan er met de rackets vandoor. Ana en ik zijn in de zevende hemel bij het zien van zoveel plezier. Je kunt je echt geen mooier plaatje voorstellen dan zo 'n zonovergoten speelplaats, een strakke blauwe lucht en een heleboel blije Kinderen die aan het badmintonnen, touwtje springen, vliegeren, voetballen en bellenblazen zijn. Wow dit is echt zoooo gaaf! Ik kan die smile vandaag echt niet meer van mijn gezicht krijgen. Na school ga ik samen met Ana naar de café Vespa voor een wijntje om het succes te vieren. Tijd om grote mensen zaken te doen! Vrijdag is mijn laatste dag als vrijwilliger. Ik ga samen met Ana de coördinator en de projectmanager van Green Lions naar school om het hoofd te ontmoeten. Als we op school aankomen begint onze klas al te roepen Conny, Ana ..... Het is zo apart om. " onze" kinderen in schooluniformen te zien ze lijken zo braaf ineens.... We worden uitgenodigd in het kantoor van de princepal en officieel welkom geheten met traditionele handgebaren en een buiging. Dan komt het hoofd binnen. Het is een al wat oudere maar vooral erg lelijke man in een batik blouse met een nogal formeel voorkomen en een streng gezicht. Opnieuw de handgebaren en het buigen. Er wordt druk in Bahasa gerateld, we begrijpen er geen woord van. Ik hoop wat af te kunnen lezen in de uitdrukking op het gezicht van het hoofd maar dat blijft heel strak. Er kan geen glimlachje af. Hij vermijd verder ook elk oogcontact met ons. Ik heb het gevoel dat ik in een of andere film zit waarbij we op audiëntie zijn bij een of ander stamhoofd. Mijn naam valt regelmatig in de verder onverstaanbare brij van woorden en ook het woord donatie. het hoofd blijft strak voor zich uitkijken en geeft af en toe een korte reactie. Eindelijk komt dan toch de vertaling, het woordje terima kashi valt, de school is akkoord en we gaan met z'n allen kijken waar het nieuwe toilet precies moet komen. Aan weerskanten van de speelplaats zijn drie klaslokalen. Met ook aan iedere kant een toiletgroep ze zijn alle twee precies even verschrikkelijk. Een van de aftandse toiletten springt er echter wel uit omdat die al betegeld is. Volgens de wijze mannen zou die ook het best geschikt zijn om daar dus een mooie westerse pot te plaatsen. Ik besluit in een opwelling ter plekke om aan beide zijden een nieuw toilet te gaan doneren. Na alles netjes op papier gezet te hebben gaan we over tot het uitdelen van de meegebrachte schriften, krijt en borstels voor alle klassen. Thank you missis Conny en Ana klinkt het steeds in koor als de klas de spullen in ontvangst neemt. Oehoe kippenvel... Vandaag ontvang ik de offerte voor het plaatsen van 6 zeepdispencers, 2 handwasplaatsen, de 2 nieuwe toiletten, inclusief zand cement tegels en het werkloon het blijkt samen met alle materialen die we inmiddels al gekocht hebben mooi binnen mijn budget te passen. Vanmiddag nemen we afscheid van de kinderen. Ik zie er tegen op, heel gek maar in de korte tijd ben ik toch een beetje gehecht geraakt aan ons klasje. In de pauze zijn we druk met de ballonnen die ik heb meegenomen waar diervormen mee gedraaid kunnen worden. 60 paar handjes, one one one.... Schuifelende voetjes die kleine wilden sluiten je helemaal in. Wat heb ik die 2 lieve Engelse meiden toch aangedaan die voor mij aan het pompen zijn. ze worden praktisch onder de voet gelopen. Thank you dears... We laten de klas na de pauze alles wat ze de afgelopen weken van ons geleerd hebben over persoonlijke hygiene, gezonde voeding en voorkomen van ziektes, en een schoner milieu presenteren aan de andere klassen. Om de beurt komt een klas binnen en geven onze leerlingen een presentatie. De eerste keer zijn ze wat onzeker, giebelend en afwachtend, maar gaandeweg gaat het steeds beter ze worden super enthousiast en nemen zelf de regie. Als de uitgenodigde klas weer naar hun eigen klas vertrekt krijgen ze allemaal een stuk zeep mee voor thuis. De kinderen uit onze klas krijgen ieder een persoonlijke hygienebox vol met leuke toiletspulletjes en een certificaat voor het afronden van de medical healt class. Bij het afscheid moet ik een traantje wegpinken..... I hate to say goodbay! Als ik terugkijk op het vrijwilligerswerk ben ik dik tevreden dat we in zo'n korte tijd zoveel hebben bereikt. De toiletten zijn uiteraard nog niet Klaar, morgen eerst maar eens met miljoenen de straat over om de rekening te betalen. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat het project gevolgd gaat worden door Green Lions en tot een goed resultaat zal leiden. Daarnaast heb ik nu natuurlijk wel een goed excuus om volgend jaar weer terug te moeten gaan om mijn verbouwing te gaan controleren ;-)